بنگرشبی به آینه وموی خودببین

باخودبگو: جوانی وایام دورکو؟؟؟

یک بارهم به حرمت انسانیت،بگو

پنجاه وشصت رفت،دوارزن شعورکو؟؟؟

کوآن که وفارازجفا بازشناسد؟

انجام سخن رازسرآغاز شناسد

کو انکه دراین دوره ی بی‌عشق ومحبت

یاران محب را ز دغلباز شناسد؟

دنیاشده باساز غریبی متلاطم

تابوت روان را چه‌کس ازسازشناسد؟

فریادسکوت ازهمه جا گشته مطنطن

کوآن که صدای خرازآواز شناسد؟

پربسته ودل خسته وامیدشکسته

درکنج قفس کیست که پروازشناسد؟

غم زینت دیواروستم زیور سفره ست

این زیوروزینت همه اهوازشناسد

رازیست میان من ویاران وفادار

کویاروفادارکه این رازشناسد؟

ماراچه نیازاست به آن یارکه عمریست

سرشارنیازاست وفقط نازشناسد؟

صدداغ براین دست نمک مرده نهادم

واین داغ نه داغیست که خبازشناسد

حمیدرضاسفید،.دیماه۹۸

این کهنه داغ بردل من نو شود مدام

هرگزنگیرد این دل غمدیده التیام

می جوشد اندرونم ودل می تپد به درد

عمرم تمام گشت ونشد غصه ام تمام

حمیدرضاسفید

چقدرصحبت مادربه وجدمی آورد

مرا گهی‌که دلم بود چشمه ای ازدرد

کناراوهمه رابود،راحت ورامش

به هرکلام وزینش هزار آرامش

که بودمادرخوبم اگرفرشته نبود؟

چه بودمادر اگرازوفا سرشته نبود؟

هنوز چشم قشنگش به حال ما نگران

ومن خمیده زداغی که هست کوه گران

به خواب من که میاید دلش پرآشوب است:

توراخداچه خبراز محمدم؟ خوب است؟

زخواهران و برادر خبربده،شادند؟

به دورهم همه جمع وزغصه آزادند؟؟

خودت چه می کنی اکنون پرنده ی غمگین

همیشه اخمو من،ترش کرده ی شیرین

ومن همیشه پس ازخواب، درعذابم ودرد

که مادراست،چه گویم به او؟؟ چه بایدکرد؟

حمیدرضاسفید

نه از نامردمان کوچه وبازار میترسم

زدلداران بی پروای نا دلدار می ترسم

تراوش می کنداززخمهای کهنه خونی نو

نمک دردست پنهان میکند،ازیارمی ترسم

تظاهرمی کند: بسیاردارددوستم حاشا

که من ازاین که دارددوستم بسیارمی ترسم

بدین گستردگی دنیا،چه تنگی میکند برمن

جدامان کرده ازهم من ازاین دیوارمیترسم

توراهرباردیدم بردلم زخمی زدی بس کن.

ز بس که زخم دارم بردل،ازدیدارمیترسم

بیا بنشین وغوغایی که برپاکرده ای بنشان

مکن برمن غمی برروی غم آوار میترسم

به من هربارمی گویی که شیرین میشود دنیا

ومن که تلخ میبینم توراهربارمیترسم

حمیدرضاسفید

برفی که هنوز،ردپابرآن نیست

گویدکه میان خانه ام مهمان نیست

من عاشق آنم که ز دربازآیی

این خانه بدون تو،کم اززندان نیست

حمیدرضاسفید

پسته ی بی مغز راگو،بعدازاین خندان مشو

لاجرم بی مغزها درهم تنیده دوبه دو

کفش راباید به قدرپا خریدای دوستان

ورنه گرتنگی کند باید ببخشی نوبه نو

ماهمینیم ای رفیق ار دوست می داری بیا

گرکه چرکینی زراه ورسم ما،ای جان،برو

سنگ بالا مینهی،رسم رفاقت نیست این.

هرکه هستی با« شما» کاری ندارم،آی «تو»!!

سالها درسینه هاکشتیم بذر مهر وعشق

بی نصیبی بین که حاصل کینه شد وقت درو

بس محبت پاسخش نامهربانی شد مرا،

شک ندارم جو زگندم روید وگندم زجو

حمیدرضاسفید

برلبم لبخندهم ،دیگرنیایدبعدتو

خنده درچشمان من مادر،نشایدبعدتو

صدگره بر اشک وبغض وزندگانی،وای من

این گره هارا که میباید گشایدبعدتو

پاشو وباالتماس ازدست،سیگارم بگیر

این پسرراازگنه،مادر،که پایدبعدتو؟

برحذرمیداشتی ازگریه بعدازمرگ خود.

گرنگریم خودبگو زین غم چه بایدبعدتو؟

گفته بودی بعدچندی دردوغم کم میشود

لیک میبینم که دردوغم فزایدبعدتو

تسلیت گفتند وغم خوردند بامن مردمان

لیک غمخواری چوتو دنیا نزایدبعدتو.....

حمیدرضاسفید