آن دمی که ازناامیدی بردلم«ها»میزدم

خو،به دردم کرده وقیدمداوامیزدم

همچوگنجشکی که می کوبدبه دیوارقفس

بی تو بردیوارتنهایی خودم رامیزدم

بی تودنیایم همیشه مثل زندان تنگ بود

روح خودرابردرودیواردنیامیزدم

توبه میکردم زعشق بی سرانجامت غروب

صبح فردامی شکستم توبه وجامی زدم

می نوشتم نامه ای تاپس بگیرم عشق را

پاره میشد هرزمان تانامه راتامیزدم

کاش دریابودی ومن زورق بی بادبان

درمه وتوفان شبی خودرابه دریامیزدم

حمیدرضاسفید