دردست بی رحم تومن چون موم نرم افتاده ام

توهفت خط داری ومن چون آب چشمه ساده ام

تایاددارم غصه ای درسینه ی خوددیده ام

ازروزاول من برای غصه خوردن زاده ام

ای روزگارازدست توشادی مرامهمان نشد

گیری اگراین نیمه جان من بازهم آماده ام

این دوستان سنگدل، دل رابه من کی داده اند؟؟

من خودبه دست هرکسی این بی زبان راداده ام

گویندراه زندگی روزی به شادی می رسد

عمریست برخط سفید ممتداین جاده ام

درخواب پیری ریزبین می گفت بامن کای غمین

گرروزخوش خواهی بگو ازمردم بالاده ام...!!

شعرازحمیدرضاسفید