مامزه ی جدایی وغم راچشیده ایم.......ماتانهایت غم دوری رسیده ایم

ما درکتاب زندگی برگ برگ خویش.......گشتیم وغیر غربت وغم راندیده ایم

ما بی فروغ ترین چراغ قبیله ایم...........کزقبله گاه مردم چشمت چکیده ایم

ماآخرین چراغ ده ایم ای گل بهار..........آن هم زظلم زردکویری تکیده ایم

چون شاخه ی کنارکه ازدست خارج است....پربارو هرز برلب جویت خمیده ایم

ماباد بی امان شب سرد وحشتیم........برخانمان خویش به یغماوزیده ایم

معنای ماچگونه بفهمی تو ای غزل......ماواژه ای غریب به کنج قصیده ایم

تنهاتنی مراست ویک نیمه ی نفس.....وآن نیزهم به گوشه ی خلوت کشیده ایم.....

شعرازحمیدرضاسفید