نسیم آوردبوی دوست راازباغ گل یک دم

سراززانوی غم برداشتم آهسته وکم کم

هواابری ومن درآرزوی دیدنش بودم

نیامداوواشک آسمان بارید ،هی،نم نم

جوانی رفت وتورفتی وطی شدداستان ما

هنوزاین بارسنگین رابه دوشم می کشم،خم خم

به سوی کعبه حاجی رفت ومن با«او»صفاکردم

دلش سنگ سیاهم شد،،لبانش چشمه ی زم زم

نسیم اینبارهم قصدفریبم داشت،دورازتو

دوباره بایدم سررانهم برزانوی غم،هم

چنان برفی که بنشیندبروی کهنه برف پار

درون سینه میبارد زعشقش برسرغم ،غم

#حمیدرضاسفید